SÖZÜN BİTTİĞİ YERDE

İpe serilmez ki un...
Bir yazı...
Bu kez, gemi ağzıma almadan geldi aslı...

Onun bir ceketi var.
Sadece ona mahsus.
O'nun bedeninde,
Modeli ona özel.

Kumaşı ağlayarak girilen,
Kah zorlanılan kah usanılan, azda mutlanılan.
Hayat atölyesinin,
Yaşam tezgahında dokunmuş
Büyük bir emekle.

Atkı, çözgü ipleri insanlıktan,
Yeryüzünden tutam tutam derlediği bilgiyle,
Menevişli rengini, kumaşa kendi vermiş.
Dört bir yanına da zeka pırıltıları serpiştirmiş.
Ustaların Ustası bir usta tarafından
Sevgi makasıyla tek biçilmiş.
Telası tevazudan muhteva
Mevlana'dan, Yunus'tan hisselerle
İnce ince kumaşa işlenmiş.
Astarı hoşgörüden,
Bütün eksikleri ve fazlalıkları gizlenmiş.

Sol tarafa, tam punto cebin üzerine,
Çok güzel bir resim işlenmiş.

Aplikasyon değil, kumaş dokusundan.
Kısrak başı bir harita.
Delici mavi bakışlı bir silüet,
Ve bir ay yıldız dalga dalga .

Yan cepler, düz ipliğe dosdoğru yerleştirilmiş.
Biri anlayıştan,
Biri merhametten.
Çok kullanılmış olsalar da,
Hiçbiri esnememiş.

Hülasa ceket ihtimamla, saygıyla,
Yedi renk iplik ve sanatla
Günbegün elde dikilmiş.
İki ilik, iki de düğme eklenmiş.
Cesaret ütüsüyle de bir güzel ütülenmiş.
Deli fişek duruşu ondan.

Kırışmıyor, kirlenmiyor, ıslanmıyor,
Üşütmüyor ve terletmiyor.
Kurşun ve bıçak geçirmiyor.
Kumaş, yüzde 100 insanlık olunca,
Bütün hamleler sonuçsuz kalıyor.
Onu kötülüklerden koruyor.
Ara sıra birkaç çamur parçası atılsa da,
Silkelenince hepsi düşüyor.

O da ceketini hiç çıkarmıyor.
Biliyor ki; Ona çok yakışıyor.
Çok kişi, "Aynısı bende de var" diyor.

Ama,
Aslı onda!

Ona mahsus,
Onun bedeninde.
Kumaşı, modeli ona özel.
Çok yakışıyor.
O da onu;
Onurla, sabırla, asaletle, başarıyla taşıyor!

FATMA YILMAZ - SAMSUN
SÖZÜN BİTTİĞİ YERDE, İPE SERİLMEZ Kİ UN...